Ποτέ δεν με είχα φανταστεί απομονωμένο ασκητή μοναχό, ίσως κάποιες μέρες αστικής παράνοιας να έφερα στο μυαλό μου πως θα πάω να μονάσω αλλά στα πλαίσια του σαρκασμού. Δεν με λες άλλωστε και άνθρωπο της πίστης.
Διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο μετά τα Τρίκαλα που σε οδηγεί στην Καλαμπάκα παρατηρείς σε απόσταση το μεγαλοπρεπές βραχώδες σύμπλεγμα που συνθέτει τα Μετέωρα, σαν ένα αόρατο χέρι να τοποθέτησε αυτούς τους βράχους εκεί προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή των ταξιδιωτών. Αφήνοντάς πίσω σου την Καλαμπάκα, οι βράχοι σε σκεπάζουν και τα κόκκινα, πορτοκαλί και πράσινα φυλλώματα του δάσους που απλώνεται στην βάση τους σε κάνουν να νομίζεις πως έχεις κάνει ταξίδι σε παραμύθι με νεράιδες και μάγους. Κρεμασμένα πάνω τους μοναστήρια. Άλλα καλοδιατηρημένα και σε λειτουργία και άλλα τελείως κατεστραμμένα από την εγκατάλειψη. Σε διάφορα σημεία των βράχων, σπηλιές διαφόρων μεγεθών με μικρές χρωματιστές σημαίες για να σου θυμίζουν πως κάποτε, κάποιος επέλεξε να αφήσει τα πάντα και να ζήσει εκεί απομονωμένος για την πίστη του.
Με την εικόνα αυτή χαραγμένη στο μυαλό σου, συνεχίζεις προς το μεγάλο Μετέωρο. Τον ψηλότερο βράχο της συστάδας με το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα(1340), το παλαιότερο που έχει σωθεί μέχρι σήμερα και την μονή του Βαρλαάμ(1518). Λίγο πριν η μονή του Αγίου Νικόλα του Ανάπαυσα(1510). Η θέα από εκεί πάνω σου κόβει την ανάσα. Στο βάθος παρατηρείς τις κεραμοσκεπές των πετρόχτιστων μονών Ρουσσάνου, Αγίας Τριάδας και αγίου Στέφανου χτισμένες το 1458, 1362 και 1545 αντίστοιχα σε απόλυτη αρμονία με τα χρώματα της φύσης.
Μικρές πεζογέφυρες χαμένες μέσα σε κόκκινους και πράσινους κισσούς που καταλήγουν σε σκαλοπάτια σμιλεμένα πάνω στα βράχια συνδέουν τα μοναστήρια με τον υπόλοιπο κόσμο. Η αντίθεση μεταξύ των κτισμάτων της Καλαμπάκας στους πρόποδες και των γιγαντιαίων βράχων των μετεώρων σου δημιουργεί ένα δέος για την δύναμη και την ομορφιά της φύσης. Ο θεσσαλικός κάμπος απλώνεται μπροστά σου και με καθαρό ουρανό μπορείς να δεις μέχρι την πόλη των Τρικάλων.
Για την ιστορία, το μοναστηριακό σύμπλεγμα των μετεώρων είναι το δεύτερο μεγαλύτερο της Ελλάδας μετά το Άγιον Όρος και λόγω την γεωγραφικής τους θέσης αποτέλεσε ιδανικό καταφύγιο του χριστιανισμού κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Στα μετέωρα υπήρχαν 24 μοναστήρια ενώ αυτή την στιγμή λειτουργούν έξι, τα υπόλοιπα είναι ακατοίκητα ή ερειπωμένα. Ο μοναχισμός στα μετέωρα ξεκίνησε γύρω στο 905μχ με τους πρώτους ασκητές να καταφθάνουν. Πριν το σμίλευμα των σκαλοπατιών στους βράχους και την δημιουργία των πεζογεφυρών η πρόσβαση στην κορυφή και ο ανεφοδιασμός γινόταν με ανεμόσκαλα και με το παραδοσιακό δίχτυ.
Ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια περιμετρικά των βράχων τα οποία σε κάποια σημεία χάνονται μέσα τους, δημιουργώντας μικρές σκοτεινές στοές και βρίσκεσαι στην κορυφή. Τα μάτια σου που γαληνεύουν από την ομορφιά γύρω σου και η ακοή σου που παραδίνετε στους ήχους από ψαλμωδίες και τιτιβίσματα πουλιών, που φέρνει μαζί του ο δροσερός αέρας, ο οποίος σε χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο και παίρνει μαζί του όποια σκέψη βαραίνει την ψυχή σου, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα απόλυτης κατάνυξης και νοιώθεις πως έρχεσαι σε επαφή με τους θεούς.
Ποτέ δεν με είχα φανταστεί απομονωμένο ασκητή μοναχό όπως ποτέ δεν με θεωρούσα άνθρωπο της πίστης και τα παραπάνω εξακολουθούν να ισχύουν, όμως μετά από την επίσκεψη μου στα Μετέωρα μπορώ να κατανοήσω τους ανθρώπους που παρατάνε τα εγκόσμια και απομονώνονται με μοναδική τους συντροφιά την εσωτερική τους φωνή που πλέον μπορώ να αποκαλώ Θεό.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε κάπου στο διαδίκτυο , να τρώτε, να αγαπάτε, να προσέχετε και να ταξιδεύετε.
Billakos
Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες ρίξε και μια ματιά στο #TravellistBBLS_Meteora
