Χαλκίδα : η πόλη των τρελών νερών.

27 Μαΐου, 2019 By Travel Tales With 0 Comment

In Greece

Η πρώτη φορά που θυμάμαι να βρέθηκα στην Χαλκίδα ήταν σε μια προσπάθεια του πατέρα μου να μου εξηγήσει το φαινόμενο της παλίρροιας που μέρες πριν με βασάνιζε στο σχολείο, δείχνοντας μου πως αλλάζουν φόρα τα νερά στην Γέφυρα του Ευρίπου, το οποίο όχι μόνο δεν μου έλυσε την απορία αλλά με μπέρδεψε και περισσότερο. Από τότε κάθε φορά που θα βρεθώ σε αυτή την πόλη έχοντας πλέον κατανοήσει τα φαινόμενα της πλημμυρίδας και της άμπωτης στέκομαι πάνω στην γέφυρα και παρατηρώ με τις ώρες τα νερά που αλλάζουν πορεία και ένταση με την ίδια συχνότητα που αλλάζουν οι άνθρωποι και ο κόσμος γύρω μας.

Σε απόσταση περίπου πενήντα λεπτά από την Αθήνα η πρωτεύουσα του δευτέρου μεγαλύτερου νησιού της Ελλάδας και έκτου της Μεσογείου περικυκλωμένη από τις γέφυρες της σε περιμένει να την ανακαλύψεις.

Με το τρένο γνωστό και ως Καρβουνιάρη φτάνεις στο ηπειρωτικό κομμάτι της πόλης στο σταθμό της Χαλκίδας. Οι πινακίδες πάνω στο πετρόκτιστο κτίριο, η αίθουσα αναμονής διακοσμημένη με αντικείμενα του περασμένου αιώνα και το ρολόι μπροστά από την κεντρική είσοδο του σταθμού σταματημένο στις 15:45 σε παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή.

Βγαίνοντας μπροστά σου η πόλη της Χαλκίδας χτισμένη στις δυο όχθες του πορθμού που συνδέονται μεταξύ τους με την μικρή σιδερένια συρταρωτή Γέφυρα του Ευρίπου. Μπορεί την σημερινή της μορφή να την απέκτησε πριν από 50 περίπου χρόνια αλλά η γέφυρα της Χαλκίδας φημολογείται πως ίσως είναι η αρχαιότερη μορφή κινητής γεφύρωσης στο κόσμο με την ιστορία της να ξεκινά από το 411πχ μετά την αποχώρηση της Χαλκίδας από την αθηναϊκή συμμαχία.

Περνάς πάνω από την γέφυρα θαυμάζοντας την άναρχη κίνηση των νερών κάτω από τα πόδια σου και βρίσκεσαι στην τεράστια πλακόστρωτη προκυμαία με τα πολυάριθμα καφέ και τα πολυώροφα ξενοδοχεία. Απολαμβάνεις τον καφέ σου και το γλυκό σου στο καφέ Namas στη χειμωνιάτικη λιακάδα με θέα την Κάνηθο, το βοιωτικό τμήμα της πόλης και το Φρούριο του Καράμπαμπα.

Συνεχίζεις την βόλτα σου στην πολύκοσμη προκυμαία χαζεύοντας τα εναπομείναντα νεοκλασικά κτίρια που την κοσμούν. Το Μέγαρο Κότσικα σημερινό δημαρχείο της πόλης με τους τρούλους του και τις τεράστιες τζαμαρίες του χτισμένο το 1904, το Σπίτι με τα Πέτρινα Αγάλματα στην οροφή του χτισμένο το 1891 και στο τέλος το μεγάλο Κόκκινο Σπίτι χτισμένο το 1884 στο οποίο κατά την κατοχή στεγάστηκε η γερμανική διοίκηση.

Ανεβαίνεις τον καταπράσινο λόφο που πάνω του στέκεται από το 1684 το Φρούριο του Καράμπαμπα. Κάνεις μια βόλτα γύρω από τα τείχη θαυμάζοντας από ψηλά την πανέμορφη πόλη της Χαλκίδας, στο βάθος παρατηρείς την Ψηλή Καλωδιωτή Γέφυρα που παραδόθηκε σε λειτουργεία το 1993.

Έχει φτάσει η ώρα του φαγητού, με τα πόδια κατηφορίζεις στην ταβέρνα ο Βράχος. Κάθεσαι σε ένα από τα παραδοσιακά τραπεζάκια με θέα την θάλασσα και την προκυμαία και απολαμβάνεις τους φρεσκότατους ψαρομεζέδες και τις λαχταριστές μακαρονάδες με θαλασσινά πίνοντας ούζο και θαυμάζοντας τα κίτρινα, κόκκινα και πορτοκαλί χρώματα του ηλιοβασιλέματος που λούζουν την πόλη και τους ανθρώπους της αλλάζοντας τους σχήμα και όψη.

Λίγο πριν μπεις στο απογευματινό τρένο της επιστροφής κάνεις μια τελευταία βόλτα στην περιοχή της αγίας Παρασκευής παλαιότερα γνωστή σαν κάστρο του Νεγρεπόντες. Ανάμεσα στα ερειπωμένα μισογκρεμισμένα κτίρια της περιοχής στέκουν αναλλοίωτα στους αιώνες το τζαμί Εμίρ Ζάδε χτισμένο τον 15ο αιώνα και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής χτισμένη τον 6ο αιώνα, λίγο πιο πέρα το λαογραφικό μουσείο χτισμένο στα εναπομείναντα κομμάτια της οχύρωσης του κάστρου και η οικία του ενετού βαϊλου χτισμένο το 1400.

Καθώς το τρένο απομακρύνεται από τον σταθμό και από μακριά βλέπεις την πλέον φωτισμένη πόλη της Χαλκίδας η σκέψη γυρίζει και πάλι στο παρελθόν όχι μόνο στην πρώτη σου επαφή μαζί της, αλλά και στις επόμενες που ακολούθησαν, από τις πρώτες κοπάνες στο σχολείο μέχρι τις καλοκαιρινές μονοήμερες αποδράσεις, και από τα καλοκαιρινά σαββατόβραδα με φίλους για ποτό μέχρι τις μοναχικές εξορμήσεις ως την γέφυρα απλά και μόνο για να οδηγήσεις και να σκεφτείς.

Και καθώς τα φώτα της πόλης χάνονται δίνοντας την θέση τους στο κόκκινο υπερφωτισμένο ουρανό της Αθήνας πίσω από το βουνό της Πάρνηθας, ξέρεις πως σύντομα θα ξανάρθεις, γιατί μπορεί οι άνθρωποι να αλλάζουν πορεία και ένταση όπως τα τρελά νερά της Χαλκίδας αλλά οι καλές φιλίες δεν χάνονται στο χρόνο. Και η Χαλκίδα είναι σίγουρα η καλύτερη φίλη κάθε αγχωμένου Αθηναίου.