Θυμάσαι ακόμα εκείνο το απόγευμα αρκετά χρόνια πριν, παιδί ακόμα, να κοιτάς τα κόκκινα και πορτοκαλί χρώματα του ηλιοβασιλέματος να λούζουν την πόλη του Ναυπλίου από το ψηλότερο σκαλοπάτι του Παλαμηδίου κρατώντας σφιχτά το χέρι της μητέρας σου. Θυμάσαι ακόμα την απορία σου για το πόσα σκαλοπάτια σας χώριζαν από το έδαφος και την υπόσχεση στον εαυτό σου πως μια μέρα θα τα μετρήσεις εσύ ο ίδιος.
Τα παραδοσιακά πλακόστρωτα σοκάκια, οι φλέβες της, σε παρασύρουν σε μια συνεχή ακολουθία γεγονότων, μυστικών και δολοπλοκιών που καθορίσαν την ιστορία, από την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτου κυβερνήτη της χώρας έξω από τον ναό του Aγίου Σπυρίδωνα μέχρι την σύλληψη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη έξω από το σπίτι του. Τα κτίσματα της, το κορμί της, το κτίριο του κυβερνήτη, το αρχαιολογικό μουσείο, το σπίτι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, το θέατρο Τριανόν και το τζαμί που ανακαινίστηκε και επαναλειτούργησε ως η πρώτη βουλή των Ελλήνων με τα σημάδια της ιστορίας χαραγμένα στα θεμέλια τους σε ταξιδεύουν σε όχι και τόσο μακρινές και πολιτικά ασταθείς εποχές.
Σε απόσταση από την Αθήνα τόση όση χρειάζεται για να μην λησμονηθεί, με τα μαθήματα που της δίδαξε η ιστορία χαραγμένα στα κτίρια και στους δρόμους της και περικυκλωμένη από τους λιγοστούς πλέον πιστούς της φρουρούς η πόλη του Ναυπλίου, σαν έκπτωτη μελαγχολική βασίλισσα που αναπολεί τις μέρες της εξουσίας της περιμένει τους επισκέπτες της για να τους διηγηθεί την ιστορία μέσα από τα μάτια της πρώτης πρωτεύουσας.
Η πλατεία Συντάγματος με τον τεράστιο πλάτανο που στην σκιά του πάρθηκαν πολλές σημαντικές αποφάσεις κατά την περίοδο της επανάστασης, η καρδιά της. Γύρω της το μεσαιωνικό φρούριο του Παλαμηδιού με τα 999 σκαλοπάτια του, και το ενετικό κάστρο στο νησάκι Mπούρτζι οι πιστοί της φρουροί, που σε περιόδους κρίσης φυλάκισαν στα κελιά τους όποιον αποπειράθηκε να διαταράξει την ηρεμία της, ακόμα και άδικα κάποιες φορές.
Κατηφορίζεις προς το λιμάνι το πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης με τα πολυάριθμα καφέ και εστιατόρια. Περπατάς στην πολύ όμορφη διαρρυθμισμένη με φοίνικες και παγκάκια με θέα το μπούρτζι προβλήτα. Το απομεσήμερο σε βρίσκει να περπατάς πλάι στην θάλασσα με θέα το Παλαμήδι σε ένα από τους πιο ιστορικούς δρόμους της πόλης, και πλέον μια από τις πιο ρομαντικές διαδρομές της Ευρώπης, την Αρβανιτιά.
Ο πειρασμός να ανέβεις στο Παλαμήδι από τον δρόμο με το αυτοκίνητο είναι μεγάλος αλλά το παιδί μέσα σου δεν σε αφήνει. Ανηφορίζεις με σταθερό ρυθμό μετρώντας τα βήματα σου, σε κάθε στροφή η πόλη του Ναυπλίου μοιάζει να απομακρύνεται ακόμα περισσότερο. Ο ήλιος που έχει αρχίσει να δύει πίσω από το Μπούρτζι και να δίνει τις ίδιες πορτοκαλί και κόκκινες αποχρώσεις στην πόλη και στην θάλασσα μπροστά της σου ξυπνάνε μνήμες που νόμιζες πως είχες ξεχάσει και κοιτώντας καθηλωμένος την εικόνα μιας παιδικής σου ανάμνησης χάνεις το μέτρημα.
Τελικά ακόμα δεν κατάφερα να μετρήσω ποσά είναι τα σκαλοπάτια στο Παλαμήδι, και αλήθεια δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που είχε όμως σημασία είναι πως κάθε σκαλοπάτι ήταν ένα βήμα πίσω στην παιδική μου ηλικία, και τελικά το παιδί που έφτασε στο κεφαλόσκαλο κατάφερε να απολαύσει την μοναδική θέα της μεσαιωνικής πόλης του Ναυπλίου, φωτισμένη από τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος νοιώθοντας την ανάσα των ανθρώπων που έφυγαν νωρίς από δίπλα του ένα σκαλί πιο πάνω. Ίσως στο 1000ο.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε κάπου στο διαδίκτυο, να τρώτε, να αγαπάτε, να προσέχετε και να ταξιδεύετε.
Billakos
Αν θέλεις περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες ριξέ και μια ματιά στο #TravellistBBLS_Nafplio
