Όταν πριν από μερικά χρόνια έτυχε σε κάποια παρέα να αναφερθεί η πόλη της Λειβαδιάς σαν προορισμός για ένα κυριακάτικο μονοήμερο το μυαλό μου φανταζόταν τεράστια σουβλάκια με τζατζίκια και τσέλιγκες με φλογέρες να επενδύουν μουσικά το ρωμαϊκό όργιο που επρόκειτο να ακολουθήσει. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα οι πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης σε περιμένουν να ξεχάσεις όσα ήξερες και να θυμάσαι όσα θα μάθεις για την πόλη της Λειβαδιάς.
Η Λειβαδιά έχει μια τεράστια ιστορία και αναφέρεται ακόμα και στις γραφές του Ομήρου με την ονομασία Μήδεια. Βρίσκεται στους πρόποδες του Ελικώνα όπου σύμφωνα με την μυθολογία ο Δίας κοιμήθηκε με την Έρκυνα για εννέα μέρες και έτσι γεννήθηκαν οι εννέα μούσες. Σήμερα αποτελεί την πρωτεύουσα του νομού Βοιωτίας και την δεύτερη πόλη σε πληθυσμό μετά την Θήβα.
Η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργεί η βιομηχανική αρχιτεκτονική της πόλης σε αφήνει αδιάφορο. Η νέα πόλη είναι χτισμένη στις όχθες της Έρκυνας τον ποταμό που την διατρέχει καταμήκος. Κινείσαι νότια περνώντας από τα αμέτρητα καφέ, τις σύγχρονες πολυκατοικίες, τα κτίρια με τα γραφεία και τις εταιρίες και τα εμπορικά καταστήματα της ακολουθώντας την ροή του ποταμού, σταδιακά το οικιστικό κομμάτι της πόλης αρχίζει να χάνεται μέσα στην πυκνή βλάστηση και πριν το καταλάβεις καταλήγεις σε ένα μαγικό μέρος με τεράστια πλατάνια, τρεχούμενα νερά και προτομές αρχαίων αγαλμάτων να αποκαλύπτουν την ιστορία του τόπου. Εκεί στις Πηγές Κρύας μέσα στην σπηλιά κάτω από το μεσαιωνικό κάστρο της Λειβαδιάς, χτισμένο το 13ο αιώνα από τους Φράγκους, λειτουργούσε κατά την αρχαιότητα το μαντείο του Τροφωνίου, οι επισκέπτες έπιναν νερό από δύο πηγές, η πρώτη της Λήθης τους βοηθούσε να ξεχάσουν όσα ήξεραν και η δεύτερη της Μνημοσύνης να θυμούνται όσα θα τους έλεγε η Πυθία.
Περιηγείσαι στα πλακόστρωτα σοκάκια και τις μικρές γέφυρες κάτω από τον παχύ ίσκιο των τεράστιων αιωνόβιων πλατάνων. Σε κάποια σημεία οι ακτίνες του ηλίου καταφέρνουν και τρυπώνουν μέσα από τις φυλλωσιές δημιουργώντας μικρά ουράνια τόξα στα τρεχούμενα νερά των μικρών καταρρακτών και των νερόμυλών. Απολαμβάνεις τον καφέ σου και ένα ελαφρύ γεύμα στο μπαλκόνι του καφέ Ξενία θαυμάζοντας την θέα, εισπνέοντας τεράστιες δόσεις οξυγόνου και ακούγοντας μόνο τον ήχο των νερών και το τιτίβισμα των πουλιών.
Συνεχίζεις την πορεία σου στο φαράγγι της Έρκυνας. Λίγα μέτρα μετά την πλατεία ψηλά πάνω στον Ελικώνα παρατηρείς τη μικρή εκκλησία της Ιερουσαλήμ τοποθετημένη σαν από θεϊκό χέρι μέσα στην μικρή σπηλιά της Ζωοδόχου Πηγής.
Σύμφωνα με την ιστορία το εκκλησάκι χτίστηκε τον 13ο αιώνα κατά την έλευση των Φράγκων που συνήθιζαν να ονομάζουν Ιερουσαλήμ όλες τις εκκλησίες που έχτιζαν στις σταυροφορίες τους σαν φόρο τιμής προς την Ανατολή. Ανεβαίνεις προσεκτικά τα απόκρημνα πετρόχτυστα σκαλοπάτια που σε κάποιες στροφές χάνονται στο κενό περνώντας πρώτα από το εκκλησάκι του Αγίου Μηνά στους πρόποδες και καταλήγεις στο προαύλιο του μικρού ναού.
Την στιγμή που το πόδι σου πατάει στο μικρό τσιμεντένιο πλατύσκαλο, ο αέρας που κατεβαίνει ερμητικός από το φαράγγι και η απόκρημνη επιβλητική θέα του φαραγγιού, της Λειβαδιάς και των γύρω λόφων σου κόβουν την ανάσα. Ξεκουράζεσαι στα σμιλεμένα πάνω στο βράχο παγκάκια στο προαύλιο και γράφεις το όνομα σου και τις εντυπώσεις σου στο βιβλίο επισκεπτών.
Η εξάντληση από την ανάβαση και την κατάβαση στα 700 σκαλοπάτια για το εκκλησάκι της Ιερουσαλήμ, ο καθαρός αέρας και οι μυρωδιές από τις ταβέρνες που έχουν ήδη αρχίσει να λειτουργούν σου ανοίγουν την όρεξη. Στην πόλη που φημίζεται για τα κρέατα της και τα σουβλάκια της η επιλογή του φαγητού είναι μονόδρομος. Μέσα στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων της Λιβαδειάς η μικρή καντίνα με τα παλιά διάσπαρτα τραπεζοκαθίσματα σε περιμένει να δοκιμάσεις το καλύτερο σουβλάκι προβατίνας της πόλης. Το ΚΤΕΛ Λειβαδιάς λειτουργεί από το 1979 και μαζί με το Στέκι των Σκιέρ που λειτουργεί από το 1966 αποτελούν τα παλαιότερα παραδοσιακά ψητοπωλεία της Λιβαδειάς.
Αργά το βράδυ στην επιστροφή σου στην Αθήνα η σκέψη σου συνεχίζει να είναι ακόμα στην παρεξηγημένη Λειβαδιά. Και σουβλάκι σίγουρα μπορείς να βρεις και καλύτερο αλλά τόσο όμορφο παραμυθένιο τοπίο με τόσο μεγάλη ιστορία σε τόσο μικρή απόσταση από την Αθήνα σίγουρα όχι.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε κάπου στο διαδίκτυο, να τρώτε, να αγαπάτε, να προσέχετε και να ταξιδεύετε.
Billakos
Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες ρίξτε μια ματιά στο
