Σήμερα θα σου μιλήσω για την Ίο. Μην περιμένεις να διαβάσεις για ξέφρενα ηδονικά πάρτι μέχρι το πρωί. Για ασύδοτα μεθύσια και hangovers. Για μεθυσμένους έρωτες και αχαλίνωτα πάθη, μιας και για τους περισσότερους όλα αυτά είναι συνδυασμένα με το νησί. Θα σου μιλήσω για αιγαιοπελαγίτικο αστραφτερό λευκό, για δαντελωτές ακτές με χρυσή άμμο και τυρκουάζ νερά, για εκκλησάκια κρεμασμένα από τα βράχια, για μαγικά ηλιοβασιλέματα και ακόμα πιο μαγικές ανατολές. Θα σου μιλήσω για έναν τόπο που δεν επέλεξα αλλά όπως φαίνεται με επέλεξε αυτός και φεύγοντας άφησα εκεί ένα κομμάτι από την ψυχής μου με την πρόφαση πως θα επιστρέψω να το πάρω.
Η Χώρα.
Η Χώρα της Ίου είναι σίγουρα μια από της ομορφότερες Χώρες των Κυκλάδων. Αποτελεί επιτομή της κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής και ομορφιάς. Τα ολόλευκα σπίτια της με τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα είναι χτισμένα αμφιθεατρικά σχεδόν σκαλισμένα μέσα στον βράχο πάνω στον οποίο είναι χτισμένη. Στα καλντερίμια της με τα σκεπαστά τους σημεία, τα στιγάδια ακούς το τραγούδι των ανέμων σχεδόν όλο τον χρόνο. Τα πλακόστρωτα στενά της και οι πλατείες της πάντα φρεσκοασπρισμένα μιας και σχεδόν μια φορά την εβδομάδα οι κάτοικοι του παραδοσιακού οικισμού αναλαμβάνουν το φρεσκάρισμα τους σε μια διαδικασία που οι ντόπιοι αποκαλούν Ντάμες δηλαδή βάφουν τα σημεία που η μια πλάκα ανταμώνει την άλλη.
Στην κορυφή της Χώρας στέκει επιβλητική η προστάτιδα του νησιού, η Παναγία η Γκρεμιώτισσα. Η θέα από το προαύλιο της με τους τεράστιους φοίνικες είναι μοναδική. Η μικρή καγκελένια πόρτα στο πλάι της εκκλησίας που οδηγεί στα μικρότερα ξωκλήσια που βρίσκονται ψηλότερα σηματοδοτεί και το τέλος του οικισμού. Από εκεί και πάνω το τοπίο αγριεύει οι άνεμοι γίνονται ακόμα πιο ισχυροί και η ματιά σου χάνεται στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και στα γειτονικά νησιά.
Παρατηρώντας το Αιγαίο από το υψηλότερο σημείο του ορίζοντα καθώς ο άνεμος βουίζει στα αυτιά σου νοιώθεις τόσο μικρός απέναντι στην φύση και στο χρόνο και συνάμα τόσο απόλυτα ελεύθερος. Ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις.
Η βλάστηση σχεδόν ανύπαρκτη εκτός από μερικές χρωματιστές μπουκαμβίλιες και ίσως ελάχιστα ακόμα αναρριχόμενα φυτά. Οι μικρές εκκλησίες που σύμφωνα με τον μύθο είναι 365, όσες και οι μέρες του χρόνου ολόλευκες αστράφτουν καθώς ο ήλιος των Κυκλάδων αντανακλά στα καμπαναριά τους.
Οι παραλίες.
Νησί χωρίς παραλίες δεν νοείται και πόσο μάλλον Κυκλαδονήσι. Στην Ίο θα βρεις μερικές από τις πλέον γνωστές για την ομορφιά τους παραλίες του Αιγαίου. Οι περισσότερες από τις οποίες είναι αμμώδεις. Άλλες οργανωμένες και άλλες ανοργάνωτες. Άλλες ευκολοπροσβάσιμες και άλλες όχι. Ο Μυλοπότας με την χρυσή του άμμο πασπαλισμένη με χρυσόσκονη και τα τυρκουάζ νερά του, η αμμώδης παραλία του Γιαλού και η γειτονική της Κουμπάρας είναι οι άμεσα προσβάσιμες παραλίες στην Χώρα με τακτική συγκοινωνία και άρτια οργανωμένες. Αξίζει να σημειωθεί πως στο Μυλοπότα λειτουργεί το μεγαλύτερο beach club της Ίου, το γνωστό και πλέον ιστορικό Far Out.
Σε κοντινή απόσταση αλλά με δύσκολη πρόσβαση από κακοτράχαλο μονοπάτι βρίσκεται το Κoλιτσάνι, η παραλία των γυμνιστών είναι γνωστή για τους υπέροχους σχηματισμούς των βράχων καθώς ενώνονται με την θάλασσα και τα διάφανα κρυστάλλινα νερά της. Λίγο έξω από την χώρα βρίσκονται η χρυσόλευκη και ήσυχη παραλία της Αγίας Θεοδότης, το εξωτικό Μαγγανάρι με τους πέντε συνεχομένους κολπίσκους, τους μικρούς αμμόλοφους και τα τυρκουάζ ρηχά νερά και η άγριας ομορφιάς Ψάθη με τον βαθύ βυθό και το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη. Αξίζει να σου αναφέρω τις 3 Κλησιές, το Κλίμα, τον Κάλαμο και τις Πλάκες σαν μερικές ακόμα από τις δεκάδες παραλίες του νησιού που μπορείς με ευκολία να προσεγγίσεις με σκάφος συμμετέχοντας σε κάποια από τις ολιγόωρες εκδρομές που ξεκινούν συνήθως από την παραλία του Μυλοπότα.
Το ηλιοβασίλεμα.
Ο ήλιος βυθίζεται σιγά σιγά στο βάθος του Αιγαίου χρωματίζοντας με κόκκινες και πορτοκαλί αποχρώσεις τον ουρανό και την θάλασσα. Ο χρόνος σταματάει την στιγμή που χάνεται πίσω από την Φολέγανδρο και ο ουρανός μοιάζει σαν να φλέγεται. Τα ολόλευκα σπίτια της Χώρας βάφονται πορτοκαλί και οι παραλίες χρυσοκόκκινες. Με άλλα λόγια το ηλιοβασίλεμα της Ίου δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το παγκόσμιας φήμης ηλιοβασίλεμα της γειτονικής Σαντορίνης. Η ζωή στο νησί μπορεί να μην είναι σχεδιασμένη γύρω από αυτό μιας και η Ίος είναι περισσότερο νησί της βραδινής διασκέδασης, αλλά τα σημεία για να απολαύσεις ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα των Κυκλάδων είναι πολλά.
Από την Παναγία την Γκρεμιώτισσα και μεχρι την κορυφή του λόφου με το εκκλησάκι του Αγίου Νικόλα και από την απέναντι κορυφή με το ξωκλήσι των Αγίων Αναργύρων είναι σίγουρα από τα καλύτερα σημεία για να απολαύσεις τον ήλιο να χάνεται στο βαθύ μπλε του Αιγαίου. Το μουσείο του ντόπιου καλλιτέχνη Γιάννη Γαϊτη και το μικρό θεατράκι Οδυσσέας Ελύτης είναι το ιδανικό σημείο να παρατηρήσεις τον ήλιο να χάνεται στον ορίζοντα με φόντο την Χώρα της Ίου, τις φωτισμένες εκκλησίες και τους καλοδιατηρημένους παραδοσιακούς Μύλους. Αν θέλεις να συνδυάσεις το ηλιοβασίλεμα με ποτό η φαγητό τα ιστορικά IOS CLUB και MOONLIGHT είναι η ιδανική επιλογή για μέσα στην Χώρα, καθώς και το PATHOS με την μοναδική αρχιτεκτονική και τοποθεσία που κόβει την ανάσα στην παραλία της Κουμπάρας.
Ίος UMAMI.
Αν ο έρωτας ξεκινάει από το στομάχι τότε το γλυκό είναι η ολοκλήρωση και ειδικά αν το γλυκό λέγεται Μοσέντα. Η Μοσέντα ή αλλιώς η γλυκιά καρπουζόπιτα, παραδοσιακή συνταγή της Ίου συντροφεύει τέλεια τα καλοκαιρινά απογεύματα και τους πρωινούς καφέδες, και όταν το ταψί της Μοσέντα τελειώνει τότε αρχίζει ο πόλεμος με τα επίσης πεντανόστιμα Μυζηθροπιτάκια με Μυζήθρα Ίου. Η Μυζήθρα, το κρεμώδες υπόξινο Ξινό -Ξινοτύρι όπως το λένε οι ντόπιοι- , το πικάντικο Σκωτύρι, η Γραβιέρα και το Κεφαλοτύρι, που τα τελευταία χρόνια παράγονται και εκπροσωπούνται οργανωμένα χάρη στο δημοτικό Τυροκομείο Ίου «Το Νιώτικο» είναι σίγουρα γεύσεις που αξίζει να δοκιμάσεις. Η μυζήθρα Ίου συνδυάζεται ιδανικά με το θυμαρίσιο μέλι που παράγει το νησί δίνοντας μια εξαιρετική ισορροπία γλυκού κα ξινού στον ουρανίσκο σου. Από παραδοσιακές συνταγές αξίζει να δοκιμάσεις τα Τσιμέτια (ανθούς κολοκυθιού γεμιστούς με ρύζι και μυρωδικά), τα Ταραχτά μακαρόνια με τοπική μυζήθρα καθώς και το Κοντομάνικο (κάτι μεταξύ σούπας και μακαρονάδας με γίδα βραστή που σερβίρεται κατά κύριο λόγο στα πανηγύρια).
Οι άνθρωποι.
«Έλα κάτσε να σου πω για τότε που τα καράβια άδειαζαν εδώ τους τουρίστες που είχαν διώξει από τα Μάταλα…» μου γνέφει χαμογελώντας μια ηλικιωμένη κυρία που ταΐζει τα γατάκια της γειτονιάς μόλις με βλέπει να βγάζω φωτογραφία ένα Στηγάδι εκεί κοντά. «…τους βράζαμε μακαρόνια σε μια κατσαρόλα για όλους και τους κοιμίζαμε στον Μυλοπότα, αλλά τι να κάναμε, θα πέθαιναν από την πείνα αυτοί, ήταν και λωλοί». Το ίδιο πρωί μια γυναίκα γύρω στα 50 βοηθούσε ένα νεαρό να σηκωθεί από τα σκαλοπάτια που βρισκόταν κοιμισμένος από το προηγούμενο βραδύ, λίγο αργότερα έβαλε τις φωνές σε μια ψηλή ξανθιά κοπέλα που ανέβηκε πάνω στην ταράτσα της για να βγάλει φωτογραφία. Δυο άτομα γύρω στα 30 βοηθούσαν ένα νεαρό Ιρλανδό που είχε πέσει με το μηχανάκι και ένας μαγαζάτορας απεγνωσμένος φώναζε σε έναν Ισραηλινό μεσήλικα που προσπαθούσε να μην πληρώσει ολόκληρο το ποσό για το σάντουιτς που μόλις είχε πάρει, μόλις έφτασε η σειρά μου να εξυπηρετηθώ μου χαμογέλασε και με εξυπηρέτησε με περίσσεια διάθεση.
Αυτοί είναι οι κάτοικοι της Ίου. Άνθρωποι μικρότεροι μεγαλωμένοι μέσα στον τουρισμό, και γηραιότεροι που ακόμα προσπαθούν να προσαρμοστούν στις αλλαγές που έφερε το πέρασμα του χρόνου. Άνθρωποι κουρασμένοι από τις πολλές ώρες εργασίας αλλά και συνάμα ευγενικοί και καλοσυνάτοι. Άνθρωποι που έχουν την ευλογία να ζουν σε ένα πανέμορφο μαγικό νησί, αλλά και την κατάρα να ζουν σε αυτό το νησί και τους χειμερινούς μήνες, όταν όλοι τους ξεχνούν. Άνθρωποι που δέχονται υπομονετικά τις ακτοπλοϊκές εταιρίες που μειώνουν τα δρομολόγια για να μειώσουν το κόστος τους, που υποστηρίζουν τις απεργίες των ναυτεργατών παρόλο που αφήνουν το νησί χωρίς προμήθειες. Άνθρωποι που τους ακούς να αποκαλούνται μεταξύ τους με διάφορες χιουμοριστικές εκφράσεις που μόνο εκείνοι καταλαβαίνουν και κάθε φορά ξεσπάνε σε γέλια. Άνθρωποι που αξίζουν να τους αγαπήσεις και να τους αφήσεις να σε παρασύρουν στην νησιώτικη ανέμελη σκέψη τους.
Αυτή είναι η δική μου Ίος. Το νησί που αποτελεί κορυφαίο προορισμό των απανταχού party animals είναι για εμένα το ησυχαστήριο μου, ο τόπος που φορτίζω τις μπαταρίες μου και που το αναπολώ τους άχαρους χειμώνες. Ο τόπος που θα μπορούσε να είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Εκεί που ξεχνάω διατροφές και γυμναστικές, τρώω σπιτικά παστίτσια και τηγανιτά σνίτσελ και ολοκληρώνω την γουρουνιά μου τρώγοντας γλυκές κρέπες αργά το βράδυ στο προαύλιο της Παναγίας την Γκρεμιώτισσας παρέα με τους ανέμελους τρελονησιώτες που σου περιέγραψα πριν, με το νησί να πάλλεται στους καλοκαιρινούς του ρυθμούς ακριβώς από κάτω μας.
Μεχρι την επόμενη φορά.
Take care.
Billakos
Για περισσότερο φωτογραφικό υλικό ρίξε μια ματιά και εδώ